Kalemi, kâğıdın üstüne bırakıp kalktı. Saatlerce sandalyede oturmaktan sırtı tutulmuş, bacakları uyuşmuştu. Parmakları da yorulmuştu. Sabahın yedisinden beri masa başındaydı; yazmış da yazmış, bir bakıma kâğıtlara savaş açmıştı. Yazı makinesiyle mektup yazmayı sevmiyordu. Düzgün, ölçülü harflerin duygularını yansıtmayacağına inanıyordu. El yazısı öyle mi ya? "Sevgili" diye başlarken bir mektup, s'nin, e'nin, v'nin... tüm harflerin yürekten beyne, beyinden parmak uçlarına akan bir duygu yoğunluğuyla biçimlendiğini gözleriyle de görürdü insan.